Na kursie pojawiło się duże stado orek. Płynęliśmy wolno na ich spotkanie. Dookoła nas dostojnie i niespiesznie pływało ponad 20 osobników. Samce z ogromnymi trójkątami na grzbietach, mniejsze samice z bardziej zaokrąglonymi płetwami i młode. Niektóre zupełnie małe. Widok zapierał dech w piersiach. A do tego ta sceneria - skrząca się, prawie gładka woda, z jednej strony Erebus, a z drugiej góry Antarktydy. Baśniowo! Orki nie wykazywały zainteresowania nami, ale też nie uciekały. Były u siebie. Dały się fotografować z każdej strony, a na koniec chyba całkiem się wyluzowały, bo młodsze osobniki ćwiczyły polowanie "na sucho", grając w jak to nazwaliśmy "Ice-ball". Wyrzucały wysoko w powietrze bryły lodu i wyglądało na to, że mają z tego niezłą frajdę. Widziałem też orkę, która popychała głową dużą krę, a inna z kolei pływała stylem "grzbietowym". Przeżycia z "tańca z orkami" na długo pozostaną w naszej pamięci jako jedna z tych magicznych, niezapomnianych chwil.
Po spotkaniu z orkami wpłynęliśmy do Backdoor Bay. Wyciągnęliśmy z czeluści forpiku naszą ogromną, nową kotwicę - ogromną, o wadze 90 kg "Łopatę"(pozyskaną dzięki Tomkowi Szewczykowi - serdeczne dzięki) i rzuciliśmy ją - rzecz jasna po uprzednim połączeniu ją z łańcuchem z jachtem (to specjalne wytłumaczenie dla tych dociekliwych złośliwców. Przed nami wyrastał w górę majestatyczny Erebus - kolejny punkt naszej wyprawy.
Stanęliśmy w przepięknie położonej zatoce Back Door Bay. Widoki jak w niebie, błękit sferyczny, 360 stopni. Tylko wyspa Rossa przepięknie odbija się wysokimi szczytami w spokojnej wodzie. Jest niebiańsko spokojnie i bajkowo. Plenery jak do filmu o raju. Odpoczywamy po wydarzeniach poprzednich dni, w tym lodowym sztormie z wiatrem do 65 kn. Na pokładzie pozostali Tomek, Jacek, Leon, Duszan i Damian. Reszta ekipy: Piotr, Wifi, Kris, Krzysiek, Artur i Luby zdecydowała się na zdobywanie Erebusa. Aby przewieźć pontonem na ląd cała ekipę "zdobywców" oraz ich sprzęt i żywność potrzebne były 3 kursy. Za taksówkarza "robił" Damian. "Drużyna zdobywców" ruszyła ciągnąc za sobą pulki (specjalne sanie lodowe) ze sprzętem. W krótkim czasie zniknęli nam z oczu.
Zobaczymy ich ponownie za około 4-5 dni. Na wypadek złych warunków atmosferycznych, gdyby trzeba było ruszyć jacht z miejsca przetransportowaliśmy dodatkowo na brzeg - awaryjne porcje żywności - liofy zapakowane w beczki i przygotowaliśmy na wszelki wypadek - obóz zejściowy dla powracających. Mamy nadzieję, że się nie przyda.
Tymczasem na jachcie zamarzła nam woda w zbiornikach, topimy więc lodowcówę. Jest bardzo smaczna. Pijemy herbatę z dobrej wody, przetapiamy śnieg z beczek, zalewamy wodą wszystkie możliwe pojemniki i pieczemy chlebek. Kominek grzeje, na zewnątrz słońce, które nie zachodzi. Odbija się jak piłka od horyzontu i ponownie wznosi w górę. Jest stosunkowo ciepło. Myślami jesteśmy z chłopakami z ataku szczytowego. Teraz Selma jawi im się zapewne jako bezpieczny i komfortowy dom... Wieczór na kotwicy po miesiącu pływania... rozkoszne lenistwo, pomimo licznych obowiązków. Obok Selmy przepłynęła lodowa tratwa z bandą pingwinów na pokładzie. Widać, że żeglują na pełnym luzie, żadnych sztormiaków i szelek asekuracyjnych, nawet koła ratunkowego nie mieli...
Z grupą "Erebusową" utrzymujemy o ustalonych porach kontakt radiowy. Wieczorem zameldowali, że po pierwszym dniu wspinaczki - wszystko u nich OK. Rozłożyli obóz i kładą się spać... Tymczasem Erebus zniknął za chmurami, pada śnieg, jest szaro-buro. Na Selmie mamy ciepło i przytulnie, ale tam na górze pewnie nie jest najmilej... Trzymamy kciuki za chłopaków! Przynajmniej prognozy wiatrowe są niezłe, choć na słońce pewnie trzeba będzie długo czekać.
Pozdrawiamy z lodowej krainy - załoga Selmy - o dwóch twarzach (żeglarze i górale morscy): - z pokładu jachtu: Tomek oraz Jacek, Duszan, Damian i Leon oraz - z drogi na wierzchołek wulkanu Erebus: Piotr oraz Luby, Kris, Wifi, Krzysiek i Artur.
