Przez wiele lat w regatach ścigano się po trasie tzw. ośmioboku olimpijskiego. polegało to na ustawieniu ośmiu znaków kursowych w równych odstępach na obwodzie koła. W zależności od kierunku wiatru, opłynąć trzeba było tylko niektóre z nich. Ważne było, by pierwszy odcinek regat był pod wiatr, tzw. halsówka. Potem należało przejść do bajdewindu, dwa kursy wolne. Następnie znowu halsówka, przejście do śledzia, czyli kursu z wiatrem i ponowne pod wiatr.
Początkowo start ustawiany był w samym środku kręgu, a meta w tym samym miejscu lub na górnej boi na końcu halsówki. Z czasem start zaczęto ustawiać przy dolnej boi, a metę przy górnej, dzięki czemu uzyskiwano dodatkowy odcinek żeglugi na wiatr.
Zwykle znaki kursowe rozróżnia się kolorami - parzyste malowane są inaczej niż nieparzyste. Wyścig odbywa się po jednych lub drugich, o czym sygnalizuje Komisja Regatowa, której obowiązkiem jest poinformować również o numerze boi i kursie kompasowym na pierwszą z nich.
Dziś już w regatach nie stosuje się ośmioboku olimpijskiego. Warto jednak wspomnieć o rozwiązaniu, które dało początek obecnym układom tras wyścigowych.
Trójkąt olimpijski polega na ustawieniu trzech znaków kursowych w taki sposób, by pierwsza boja znajdowała się w linii wiatru, a pozostałe tworzyły trójkąt równoramienny z kątem prostym w miejscu zwrotu z wiatrem na drugiej boi.
Ustawienie trójkątów może się różnić w zależności od klasy regat, ze względu na fakt, że określone typy jachtów lepiej żeglują pod określonymi kątami do wiatru.
Trapezoid z pętlą ustawiany jest tak, by pierwszy odcinek regat był kursem na wiatr, a potem przechodził w ostry baksztag lub półwiatr do pętli zewnętrznej, tzw. śledzia z wiatrem a potem na wiatr, aż do mety w baksztagu. Przy pętli wewnętrznej zawodnicy kierowani są od razu na wiatr.
Przy ustawianiu tego typu tras z góry ustala się czas trwania wyścigu, dlatego jej długość zależy od siły wiatru.
Słynny śledź to trasa na wiatr i z wiatrem. Jest na najprostszy z możliwych wariantów. Na trasie ustawia się tylko dwa znaki kursowe - nawietrzny i zawietrzny i pływa się wokół nich w lewo lub w prawo.
Ten wariant trasy może kończyć się metą przy znaku nawietrznym, ale ze względu na bliskość kolejnego startu, zwykle metę ustawia się na dolnym znaku.
Ustawienie i kształt trasy slalomowej zależy od specyfiki różnych klas regatowych. Zwykle zawodnik w instrukcji żeglugi do wyboru ma kilka tras oznaczonych odrębnymi nazwami i numerami.
W regatach windsurfingowych często stosowana jest tzw. trasa "M", czyli slalom pomiędzy bojkami, w którym po pierwszej pętli lewoskrętnej następują cztery kursy baksztagowe. Meta zwykle znajduje się w pobliżu linii startu. By zwiększyć spektakularność wyścigu, boje ustawiane są w małych odstępach.
Nie ma jednakowego wzorca trasy regat. Wybór zależy od klas jachtów, ich liczby i warunków meteorologicznych. dopuszczalne są także trasy mieszane - klasy szybsze żeglują dłuższym szlakiem, jednostki wolniejsze krótszym. Za każdym razem jednak ustawia się znaki kursowe, które należy okrążyć we właściwym kierunku. Układy tras ulegają ciągłym zmianom, które mają na celu zwiększenie widowiskowości imprez żeglarskich.
Artykuł na podstawie książki Krzysztofa Baranowskiego "Regaty".